DOCUMENTAIRE. Richard Leplastrier: Framing the View (Anna Cater, 2020)
De film ‘Richard Leplastrier: Framing the View’ is een ingetogen maar meeslepende documentaire over een architect die zich bewust buiten de spotlights heeft gehouden. Leplastrier geldt als een van de fijnzinnigste architecten van Australië, en toch is zijn naam nauwelijks bekend bij het grote publiek. Regisseur Anna Cater volgde hem gedurende vijftien jaar en toont hoe Leplastrier — die opgeleid werd door grootheden als Jorn Utzon en Kenzo Tange — een volstrekt eigen pad bewandelde. De film laat zien hoe zijn architectuur wortelt in observatie, respect voor de natuur en een diepe verbondenheid met de plek.
Het oeuvre van Richard Leplastrier bestaat grotendeels uit kleine houten woningen die nauwelijks opvallen in het landschap, en precies daardoor overtuigen. Zijn ontwerpen ademen een Japanse eenvoud en zijn doordrongen van ambacht en precisie. Het zijn huizen die ademen, met schuivende wanden en daken die reageren op het weer en de seizoenen. De film opent met de bouw van een woning in de Blue Mountains, en slingert zich vervolgens via Leura, Watsons Bay en Balmain naar Kyoto en zelfs de Sydney Opera House. Zo ontstaat een rijk portret van een architect die radicaal koos voor traagheid, zingeving en kwaliteit.
Architect van het onzichtbare
Wat deze documentaire zo bijzonder maakt, is de manier waarop ze het leven en werk van Leplastrier verweeft. De kijker krijgt niet alleen inzicht in zijn ontwerpfilosofie, maar wordt ook meegenomen in zijn dagelijkse bestaan in een houten woning aan een afgelegen baai ten noorden van Sydney — enkel bereikbaar per boot. Daar leeft Leplastrier zoals hij bouwt: bescheiden, doelbewust, vol verwondering. Zijn woning lijkt meer op een verfijnde kampeerhut dan op een architectenwoning. Toch is net dat contrast tussen eenvoud en vakmanschap de kern van zijn werk.
Framing the View is meer dan een biografie; het is een ode aan een architectuur die niet wil imponeren, maar dienen. De film laat je anders kijken naar ruimte, materiaal en tijd. Zonder dramatische statements of grootse decors schetst Anna Cater een liefdevol en aangrijpend portret van een man die het publieke aura van de ‘starchitect’ bewust afwees. In een tijd van steeds snellere architectuurproductie is deze documentaire een weldadige verademing — traag, precies, en met een zeldzame gevoeligheid voor detail en betekenis.
