STEEN & BEEN. Eigen lof stinkt (bis) (Filip Canfyn)
Onze huiscolumnist Filip Canfyn schrijft nu toch de column, die een paar weken geleden niet kon geschreven worden wegens letterlijk ‘DOOD (van een architect in) BRUGGE’.
Mijn nieuwe roman bestaat nu ruim een maand op papier, letterlijk, en zoekt zijn weg in de buitenwereld. Op de twee eerste boekvoorstellingen gaf de thermometer blijk van veel warmte en de verkoop loopt goed, de respons klinkt goed, kortom, alles gaat goed.
Ik weet ondertussen dat dit alles niet moet overschat worden want ik ontmoet alleen lezers, een te beschermen diersoort, die zich nog laaft aan letters en letteren. Wie leest nog een boek? Wie leest nog boeken? Natuurlijk gedragen lezers zich enthousiast als het over een boek gaat. Daarom zijn het lezers.
Ik weet ondertussen ook dat alleen wie een roman maakt als een échte schrijver beschouwd en zelfs geëerd wordt. Ik heb al meerdere boeken op mijn geweten, over architecten, woonbetaalbaarheid en ruimtelijke ordening, maar dan word je bekeken als verslaggever, als rapporteur, niet als schrijver. Bij mijn vorige roman kreeg ik meer dan eens te horen “amai, jij schrijft?”. Het antwoord “ja, al lang, maar geen fictie tot nu toe” bekt dan altijd dom.
Ik doe nog één boekvoorstelling, in Brugge, op 30 oktober om 20 uur, op uitnodiging van de vrienden van Archiclub. Ik schrijf nog één keer luidop, samen met de hoofdredacteur van deze gastvrije website. Daarna mag ‘DOOD (van een architect in) BRUGGE’ helemaal alleen “gagner son pain à la sueur de son front”, zoals ze zo mooi in het Frans zeggen. Het boek staat sterk genoeg op eigen benen (maar eigen lof stinkt).