STEEN & BEEN. Het Brouns bakken (Filip Canfyn)

Jo Brouns doet zich voor als de man van het pragmatisme, die een te risico-averse samenleving wil bijsturen en een evenwicht tussen natuur, gezondheid en economie wil vinden. Wellicht daarom heeft hij zonet de pfas-regels voor werfgebruik versoepeld. Hij verantwoordt zich: pfas zitten toch overal en met een nulnorm moet gans Vlaanderen afgegraven worden. “We moeten het dus zo regelen dat het voor aannemers en bedrijven op bouwwerven doenbaar blijft om ermee om te gaan, zonder in te boeten op de bescherming van mens en milieu.”

Ook over stikstof heeft hij zo’n gekneed standpunt. “We moeten er op toezien dat we bedrijven niet op slot doen, omdat er een computermodel – met een foutenmarge van 70 procent – beslist dat er een gram stikstof te veel neervalt op een plantje 20 kilometer verderop.” Nog los van het feit dat zo’n ridiculisering een minister onwaardig zou moeten zijn, bewijst zo’n quote vooral dat politiek nog weinig te maken heeft met kennis, visie of ambitie.

Rechtgeaarde politiek kan beter weten. Wanneer de rechtszekerheid van een particulier belang (het kunnen blijven bouwen bijvoorbeeld) in de weegschaal gelegd wordt met de bestaanszekerheid van een algemeen belang (de gezondheid van mens en milieu bijvoorbeeld), dan wint die rechtszekerheid ten koste van die bestaanszekerheid. Het resultaat van de overbescherming van particuliere rechtszekerheid is nu net die overmaat aan pfas en stikstof. De remedie, meer bescherming van algemene bestaanszekerheid, blijkt echter taboe. En wee wie die zelfverklaarde rechtszekerheid meent te moeten aanvechten …