STEEN & BEEN. Rap(p) (Filip Canfyn)

Stadsbouwmeester Christian Rapp wil geen verlenging van zijn mandaat dat eind dit jaar afloopt. “Ik heb in de laatste weken een paar frustrerende ervaringen moeten meemaken en daarbij vormt de besluitvorming over het M HKA een triest hoogtepunt.” Deze twee zinnen staan in nagenoeg elk artikel in kranten of op socials, en klinken in mijn oren als “ik hou de eer aan mezelf, voor iemand anders ingrijpt, en die schrapping van het nieuw museum gebruik ik als dé druppel”.

Ik heb in al die jaren van columns slechts één keer iets over die Stadsbouwmeester geschreven, op 4 mei 2021, toen hij inging tegen de zelfverklaarde volkswoede rond de uitbreiding van Het Steen. “Rapp recht zijn rug! Driewerf hoera. Hij leeft nog, hij laat eens iets van zich horen. Wordt Eric Wieërs in De Standaard de aquarellist onder de bouwmeesters genoemd, dan is Christian Rapp de John Cage tijdens 4’33” onder de bouwmeesters.” Ik ken de man nog altijd niet, wat op zich niet erg maar wel vreemd is. Ik deed dus wat research om hem en zijn beslissing te begrijpen.

En dan lees ik veel hetzelfde. Hij wordt al eens geroemd voor zijn pleidooi voor samenwerking en dialoog maar er wordt vooral gewezen op zijn beperkte aanwezigheid, zijn ongelukkige uitspraken, zijn eigengereide impact ‘in alle stilte’, zijn starre hoogbouwliefde, zijn overmatig respect voor (de entourage van) de burgemeester en de projectontwikkelaars, zijn gebrek aan touche met de huidige schepen voor Stadsontwikkeling, enzovoort. Het wordt al bij al een droevig bilan van een vreemde man, die blijkbaar niet gemist zal worden.

Hopelijk zal nu een nieuwe Kristiaan Borret opstaan. De voorganger van Rapp moést zijn biezen pakken omdat hij het Stadsbouwmeesterschap té ernstig nam maar zijn 10 jaar in Brussel hebben wél het verschil gemaakt, hebben wél meer dan één steen in de Zenne verlegd, ten goede. Antwerpen zou daar ook eens deugd van hebben en dan zal Rapp rap vergeten zijn.