Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft vorige week een algemeen beeld van Manhattan vandaag (geen relevant samenlevingsmodel maar een narcistische illusie) geschetst, deze week focust hij op de stedenbouw en architectuur aldaar.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft onlangs voor altijd afscheid genomen van Manhattan, het deel van New York dat zichzelf graag als slapeloze ‘stad der steden’ verkoopt. Hij beseft nu dat deze slogan niet voor een relevante toekomst maar voor een narcistische illusie staat. Vandaag schetst hij een algemeen beeld, volgende week fileert hij de lokale stedenbouw en architectuur.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn vertoeft momenteel in Manhattan en bericht over het huidig protest tegen de wolkenkrabber-te-veel, tegen de kaping van de High Line door scrupuleloze vastgoedbonzen, collaborerende architecten en superrijke klanten.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn toont aan dat Suske en Wiske gelinkt kunnen worden aan een studie van het Onderszoeksinstituut voor Arbeid en Samenleving (HIVA - KULeuven). Zijn brugje wordt wel tragikomisch.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn, terug van even weggeweest, heeft weeral spijt van nog eens gevlogen te hebben. Hij ergert zich mateloos, niet voor de eerste keer, aan de tijdvretende chaos bij het aan boord gaan.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn had het eind 2020 al over een gebouw, dat kortweg en mét lidwoord naar de architect vernoemd wordt, en merkt onlangs dat die geschiedenis zich herhaalt.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn leest de pageturner ‘De havermelkelite – Hoe de nieuwe yup de stad onherkenbaar verandert’ van Jonas Kooyman (Das Mag, 2024). Het beeld van Amsterdam nu maakt hem bezorgd over een vergelijkbare evolutie in onze steden.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn kijkt met ingehouden adem naar de documentaire ‘Proof of the pudding’ over de harde strijd van architect Herman Hertzberger (°1932) om zijn Centraal Beheer (1968-1972) in Apeldoorn waardig (!) te kunnen ombouwen van kantoren naar woningen.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn breit zelfkritisch een vervolg aan ‘Pleinvrees’ van medio 2018 en aan ‘Pleinvrees (bis)’ van begin 2021, en dit naar aanleiding van recente onthardingen en vergroeningen van stedelijke pleinen.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn krijgt jankende jeuk van wat een georchestreerde tegenaanval lijkt op de evidente energierenovatienoodzaak. Die wordt gebagatelliseerd, genegeerd of zelfs ontkend maar in elk geval bemoeilijkt. Wie wil hiermee welk doel dienen? In wiens agenda past dit gespin?