Het project van architecten de vylder vinck taillieu werd nog maar enkele maanden geleden opgeleverd. Opdrachtgever was DAC Malpertuus. De naam is een verwijzing naar de woonplaats van de Vos Reynaert. 
We laten ontwerpster Inge Vinck zelf aan het woord over het gelauwerde project.

    

“Noodzaak.
Vier dierenartsen willen een nieuwe praktijk.  Een nieuwe praktijk voor consultatie;  onderzoek- en operatiekwartier.  Eigenlijk een serieuze praktijk.  Al gauw meer dan 400m² groot. En al blijkt even gauw met zeer beslist organisatieschema.  Een bezoekgedeelte met kabinetten; apotheek; balie en wachtruimte. En een onderzoeksgedeelte met echo en CT-scan; en met operatiekwartier en kortverblijf voor dieren. Tot slot administratie en overnachting.
Een praktijk is voor dierenartsen een ‘praktisch gebouw’.  Omdat als het ware een gebouw ‘nodig’ is. Het moet praktisch zijn qua ‘gebruik’ maar ook qua ‘onderhoud en hygiëne’.
Een passend budget sluit hierbij aan. Passend.
  Maar toch. Er is iets meer.
De dierenartsen willen deze praktijk in de buurt.  In de buurt van wonen.  Middenin. Want wonen en dieren;  dat gaat samen.
De praktijk komt naast een woning.  Een woning - en dus een terrein -  die eigenlijk een boerderij was. Vos;  weet je nog?
 Terug noodzaak.  Of liever: ‘noodzaak’ als ‘iets meer’.
De organisatie. Het gebruik. Het onderhoud. De hygiëne. Het budget.  Alsof het louter om de functie gaat - de boerderij buiten  beschouwing gelaten.
Of zullen we dit net als uitgangspunt nemen.   Als ‘meer’.  We ontwerpen een eenvoudig lineair plan;  waarin precies de drie plandelen netjes op een rij;  of netjes op elkaar komen te staan.  Een centrale gang die de wachtruimte kruist maakt wegwijs in het gebouw. 
Publiek en onderzoek op het maaiveld;  administratie en slapen boven.
En dit onder een bewegende daklijn die het gebouw intekent in de context van de omgeving. Als een stalling bij zijn boerderij.  Hout.
 
En de noodzaak:  nog verder.
Ruwbouw.  Ruwbouw als afwerking.  Hoe ver kunnen we. Of liever:  hoe kunnen we dat?  Hoe kunnen we dat zodanig dat de ruwbouw  niet meer als ruw;  maar als bouw?!
Een oefening. 
Louter door de baksteen.  En de aannemer.   Zowaar de metser.  Zodanig metselen;  misschien zelfs anders dan we gewoon zijn;  maar zodanig metselen…dat het misschien straks alsof het behangpapier mag zijn.  Alsof het ornament wordt.
Eigenlijk maar louter dat.
En dan alles verder mee met dat.  Beton; plafond; muur.
Ja dat; en niets anders.
En buiten; aan de gevel. Opnieuw: niet geschaafd maar gezaagd.  Gezaagd hout;  de zaagsnede als ornament van hout.

    

Vier dierenartsen.
Staan eerst misschien een beetje aarzelend.  Maar van bij de eerste muur:  ja zo!
En steeds meer en meer.
 
O ja.
O ja.  Uiteraard. Duurzaam. Gewoon door de juiste isolatie;  goede inertie; flink compact (B/N).
Laag energie gebouw. E-70. K-20.
Warmtepomp; hygiënische klimatisatie.  Hoogtechnologische RX en CT-apparatuur.  Uiterst hygiënische operatiekwartier.
Kortom:  een geïntegreerde studie en dit van meet af aan bij het ontwerp.
Ja;  duurzaam en energetisch. Niet als gevolg van een architecturale-technologische  uitdrukking.  Maar wel als gevolg van een doordacht en verantwoord parcours waarbij de vraagstelling hoe het nog anders kan steeds weer opnieuw wordt gesteld.
En waarbij enkel en alleen het volgende wordt beoogd:  een aangename plek om te verblijven.  Om te werken.”

Foto''s: Filip Dujardin

Adres: Leenstraat 2A   9070 Heusden (Destelbergen)
Opdrachtgever: DAC Malpertuus
Ontwerper(s): Inge Vinck en Jan De Vylder
Studiebureau(s): Arthur De Roover (stabiliteit) en IADB-Bruno Deraedt (technieken)
Hoofdaannemer(s): Koen Verfailllie (ruwbouw)
Start bouwwerken:  februari 2009
Einde bouwwerken:  oplevering gebouw november 2009
oplevering meubilair februari 2010