Onze huiscolumnist Filip Canfyn vertelde al bijna vier jaar geleden (in ‘Waar een wi(e))l is … (bis)’) dat hij elektrische deelsteps verafschuwt en verheugt zich daarom op het nakende verbod in Parijs. Wordt dit het begin van het einde van deze tweewielige pest?
Onze huiscolumnist Filip Canfyn breekt al lang een lans, bij wijze van spreken althans, om bij het (platte)land-versus-(groot)stad-discours ook de rol van de rand, van verkavelingsland niet te vergeten. Zonder succes blijkbaar.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn spuit zijn gal over de storende combinatie van meer decibels plus minder privacy. Al wie de vorige zin niet begrijpt wordt stilletjes aangeraden de gedachtengang hieronder te lezen.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn leest de wereldwijde hoera, van De Standaard over El Pais tot Aljazeera, voor de verkiezing van een écht goedkope woning als beste huis van 2023, althans volgens ArchDaily.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft het voor nieuwe woorden, die tijdelijk een gedragspatroon of een maatschappelijk feit benoemen. Ook de wooncrisis in Nederland levert een aantal verse termen met een hoog jeu-de-mot-gehalte op.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn heeft pas een nieuw boek uit, ‘Woon(on)betaalbaarheid’, en vindt dat dit feit aandacht verdient omdat het onderwerp nog meer aandacht verdient.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn amuseert zich met de Oostendse vuurtorensaga, de zoveelste proeve van de strijd tussen erfgoed en vastgoed.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn grijpt het 100e Autosalon aan om het nog eens over ons mobiliteitsgedrag te hebben. Verder dan dat gaat zijn interesse voor de gemotoriseerde fancy fair trouwens niet.
Onze huiscolumnist Filip Canfyn leidt het nieuwe jaar lichtvoetig in. Er mag al eens gelachen worden. Met architecten. En door architecten met zichzelf. Leve 2023!
Onze huiscolumnist Filip Canfyn stelt zich de vraag hoe lang een architectenkantoor, en bij uitbreiding een product, nog de naam van de stichter, de bezieler, de baas kan gebruiken wanneer die overleden is.