STEEN & BEEN. Walg (Filip Canfyn)

Mijn trein stopt in Brussel-Noord en ik wandel naar het Simon Bolivarplein. Op deze zonnige dinsdagmiddag, om 14 uur, is deze vlakte aan de voorzijde van een belangrijk station in de Europese hoofdstad zo dood als een pier. Akkoord, er wordt herontwikkeld en vroeger diende deze harde vloer ook maar voor drukke passage tussen blikken, peuken en daklozen, maar dit plein met meer duiven en deelfietsen dan mensen heeft nu meer weg van een begraafplaats dan van een ontmoetingsplek middenin een wijk vol white collar-torens. Who cares? Vastgoed maalt alleszins niet om publieke ruimte. Deze vaststelling van moedwillige levensloosheid doet mij vlugger dan ooit stappen naar het Belpairegebouw, een duurzame oase wat verderop in deze kille kantoorwoestijn, voor nota bene een studiedag rond groenblauwe dooradering …

De grotere gruwel moet dan nog komen. Op de terugreis lees ik op de VRT-nieuwssite dat 4 jaar na de dodelijke instorting van een school op Nieuw Zuid in Antwerpen de slachtoffers nog altijd geen cent gezien hebben. 4 jaar later! Ik verwijs naar mijn columns ‘R.I.P(ortugal)’ van juni 2021 en ‘Bweurk’ van juni 2022 en moet vaststellen dat de schabouwelijke schande voortduurt. En waarom gebeurde nog niets? Omdat de slachtoffers als schijnzelfstandigen vanuit landen met povere sociale zekerheid beschouwd worden. Tja, dat weten we al langer en de bouwsector weet bovendien waarom. Goedkope ‘grijze’ werkkrachten zorgen immers voor het verdienmodel. Ik zou mij als hoofdaannemer doodschamen om dat precaire statuut als smoes te gebruiken voor het niet betalen van een schadevergoeding aan de familie van arbeiders, die voor mij gewerkt hebben. Op Nieuw Zuid wordt de hoofdaannemer in kwestie bovendien voorkennis van onveiligheid op de werf verweten, naast het inhuren van 250 of meer onderaannemers, een veelvoud van de officieel ingeschrevenen. In de bouwsector moeten dringend spiegels in plaats van subsidies en schouderklopjes uitgedeeld worden …